Video sanatı

Video sanatı televizyon veya sinemanın aksine hareketli imgelere dayalı sanatsal işlerin bir alt türüdür. Görüntü ve/veya ses verilerinden oluşup analog veya dijital ortamlarda saklanabilir. Film ile arasında birçok paralellik ve ilişki olmasına rağmen video sanatı film değildir.
Video sanatı ile sinema arasındaki farklardan birisi; videonun sinemanın dayandığı birçok temele dayanmaması; oyuncu diyalog konu senaryo gibi öğelere sahip olmak zorunda olmaması ve eğlence amaçlı sinemada bulunan özelliklere bağımlı olmamasıdır. Bu ayrım videoyu sadece sinemadan değil tanımların bulanıklaştığı bağımsız filmler kısa filmler avant-garde sinema gibi sinemanın alt kategorilerinden de ayırmak için önemlidir. Temel olarak sinemanın ana amacı eğlendirmek iken; videonun ise mecranın sınırlarını keşfetmek veya izleyicinin alışılageldik sinema nedeniyle oluşmuş beklentilerine saldırıda bulunmak gibi çeşitli amaçlar güdebildiğini söyleyebiliriz.
Video sanatının Nam June Paik'ın 1965'te satın alıp denemelerine başladığı Sony Portapak ile başladığı söylenir. İlk olarak Papa VI. Paul'un New York'taki geçişini kaydetmiş daha sonra aynı gün bunu Greenwich Village Cafe'de oynatmıştır. Sony Portapak çıkmadan önce hareketli resim teknolojisi yüksek fiyatlar ve anında oynatılamama gibi nedenlerden dolayı tüketiciler arasında yaygın değildi. Bunun sonucunda birçok sanatçı videoya filmden daha çok ilgi duydu bu teknolojiler birbiri içine geçtiğinde de bu ilgi daha da arttı.
Video sanatı en etkili zamanlarını 1960 ve 70'lerde yaşadı. Hala da uygulanmaya devam edilen video sanatı günümüzde daha çok başka ortam ve araçlarla birleştirilmekte örneğin büyük bir enstalasyonun veya performansın bir parçası olarak kullanılabilmektedir.
Tanınmış video sanatçıları
Vito Acconci
Juan Downey
Gary Hill
Paul McCarthy
Bruce Nauman
Nam June Paik
Bill Viola
Andy Warhol
Peter Weibel
Kaynaklar
Bu makalenin büyük bir kısmı http://en.wikipedia.org/wiki/Video_art İngilizce Wikipedia'daki karşılığından (14 Ağustos 2005) tercüme edilmiştir. İngilizce makalenin kaynakları aşağıdadır:
Michael Rush (1999) New Media in Late 20th-Century Art: Thames & Hudson